Terug naar Tokio

Vandaag

Onze tijd is nog beperkt. Vanmiddag om 13:00 naar Tokio. Een ontbijtje bij de Itlliaan naast ons hotel en dan met de metro naar het Kyocerra art museum. Mooie expositie, maar wel erg klein. Daarna terug naar het hotel. Onderweg nog even naar de supermarkt voor een lunch in de trein.

Rond 13:00 uur vertrekt de hele club met de metro naar het station om daarna over te stappen op de trein naar Tokio. Met 21 personen een hell of a job. We willen immers niet met onze koffers de trappen nemen. Dus gaat het in delen met de lift. De treinreis naar Tokio duurt 3,5 uur. Bij het wachten in de rij om de trein te verlaten maakt Fons contract met een Japanse kleuter. Hij leert hem een box te geven. En toen de rest langs het mannetje liep nam hij geen genoegen met een zwaai, dus iedereen gaf hem een box. Aansluitend weer de metro richting hotel. De metro was bom vol dus was het flink duwen om iedereen in de trein te krijgen. Watons opviel was dat in het begin iedereen van onze groep keurig een mondkapje op deed in de trein, maar vandaag had alleen Fons nog een mondkapje op.

Direct nog wat eten en dan vroeg naar bed, want morgen moeten we rond de klok van 5 uur richting Airport.

Daar zullen we met het vliegtuig naar Parijs gaan en van daar uit naar Amsterdam. Dat wordt dus 14 uur op een stoel vast geplakt zitten. En nu maar hopen dat de vrees van Eugene niet uit komt.

We bedanken iedereen die via Mail. Faceboek of ons dagboek met ons meegreisd zijn. Het werd gewaardeerd.

Onze evaluatie

Japan was weer een bijzondere reis, maar in alles afwijkend van de reizen die we tot nog toe maakten. We vinden het altijd leuk om iets meer van de cultuur te proeven, maar hebben dit helaas grotendeels gemist. Dit komt een klein beetje door het gebrek aan de Engelse taal, maar naar ons idee vooral door die vreselijke mondkapjes. Hebben ze nut. We vragen het ons af. De meeste mensen gebruiken de kapjes meerdere keren en wanneer we dan kijken naar de drukte in het OV waar men zich veelal vastklampt aan stangen etc. dan zou je, als je zo bang bent voor besmetting, ook wegwerphandschoenen aan moeten doen. Door de mondkapjes mis je iedere expressie in elkaars gezicht en weet je niet of je elkaar begrijpt. Daarnaast is de Japanner bescheiden van aard. We hebben de Japanners ervaren als zeer hulpvaardige mensen. Echter wanneer je dan even hun aandacht hebt maken ze maar zeer beperkt gebruik van de mogelijkheid even door te vragen. Feitelijk leeft Japan nog in Coronatijd. Bij restaurants kom je vaak niet binnen zonder je hadden gedesinfecteerd te hebben. De tafels zijn vaak gescheiden door plastic glas schermen. Heel bijzonder wanneer je met zijn tweetjes eet en er tussen je in een plastic scherm staat. Ook kwamen we regelmatig tafeltjes voor vier personen tegen waarbij er kruislings op de stoel een formulier ligt dat je er niet op mag gaan zitten.

De reis

Fons was zeer sceptisch over deze reis. Teveel dagen waren naar zijn mening geduid als vrije dagen. De reisorganisatie gaf aan dat de reisleider waarschijnlijk wel een programma zou aanbieden. Waarschijnlijk oef…

Dus heeft Mieke alles tot in de puntjes uitgezocht. We hebben daarna nog even contact gehad met Marjolijn en Bert, die deze reis een paar jaar geleden hadden gemaakt. We starten dus zeer goed voorbereid deze reis.

De eerste dag gaf de reisleider aan dat ze een halve dag mee ging en daarna wat andere dingen moest regelen. Voor ons reden direct ons eigen programma op te pakken.En daardoor liep ons programma vervolgens contra aan die van de groep. Maar ja, kun je dit wel een groepsreis noemen. Formeel wel. Een paar dagen verblijf je bij elkaar in wat rustiger gebieden waardoor je juist meer met de groep optrekt en de reisdagen zeul je samen met je koffer door het OV, Maar verder zou jewat ons betreft deze reis prima zelf kunnen organiseren, misschien met een beetje hulp van anderen die Japan eerder bezochten. Vooral het met 21 mensen met koffers in het OV reizen is een nadeel. Ook met de hele groep even ergens gaan eten lijkt bijna niet te realiseren. Voor een reisleider een zware taak, die het toch al niet makkelijk had omdat ze haar laatste reis naar Japan maakte voordat Corona uitbrak. Ze moest daardoor toch veel dingen even nieuw ervaren en even uitzoeken. Dat lukt haar meestal prima maar toch. De reisleider bood veelal wel een programma aan. Toch denken we dat het voor singels een groepsreis naar Japan best wel even iets is om over na te denken. Zoals aangegeven werden we na een halve dag al los gelaten. Dan heeft iemand die alleen reist amper connecties kunnen aanleggen. Reis je alleen moet je dus zeker geen kamer alleen boeken en verder hopen dat het klikt of het uiteraard prettig vinden om het in je eentje uit te zoeken.

Over Japan

Een mooi land, goed georganiseerd, met een bijzondere historie, Vooral Hiroshima zal nog lang in onze herinnering blijven. En uiteraard die mooie bloesem. We hebben wat dat betreft veel geluk gehad.

Nog even de laatste dingen we nog op ons lijstje hadden gezet van dingen die ons opvielen.

Honden

In Nagasaki liepen we over een plein en daar zagen we allemaal mensen met een hondje in de rij staan. Deze hondjes bleken in de rij te staan voor een inenting.In eerste instantie dachten we ze zouden toch niet de hondjes inenten tegen corona. Maar na een aantal keer vragen bleek het te gaan om een inenting tegen hondsdolheid.

Kaartjesman

Meestal check je in bij de trein of Metro met behulp van het scannen van je pas. Maar soms zijn er uitzonderingen. De bus bv. Je gaat deze in zonder te scannen, heb je geen pas dan trek je een kaartje. Op dat kaartje staat een nummer dat aangeeft waar je bent ingestapt. Wil je er uit dan ga je altijd de deur uit bij de buschauffeur scant je pas of betaald contant. Bij kleinere stations heeft men niet altijd scanner. Je koopt gewoon een kaartje en bij het verlaten van de trein staat er danvaak een mannetje (we zijn nog maar 1 keer een vrouw tegen gekomen). Met een bakje en in dat bakje moet je kaartje gooien of je laat je treinpas zien. Kun je dat niet dan laat hij je niet door

We dachten eerst dat dit een baantje was voor gepensioneerden, maar in Japan kennen ze net als in Nederland een pensioenstelsel. Al ligt ook deze zwaar onder druk vanwege de sterke vergrijzing.

Verkeer

Auto’s rijden hier links en je kunt zeggen heel veilig. Een stoplicht is een stoplicht. Soms sta je wel drie minuten te wachten terwijl er geen auto te bekennen is, maar een Japanner wacht tot het licht op groen spingt. De voetganger lijkt heilig, die krijgt altijd voorrang. Nou ja altijd. Er is één groep die zich ogenschijnlijk niet zo aan de regels houd en dat zijn de fietsers. Steek je als voetganger over wordt je bijna door een fietser van het zebrapad gereden. Eerlijkheidshalve moeten wij wel toegeven s=dat veel voetgangers op het fietspad lopen, namelijk links. En hierdoor moet de fietser slalommen tussen de voetgangers door.

Links en rechts

Zoals gezegd werkt het hier een beetjes anders. Auto’s rijden links en ook bij het lopen werkt dit door. Op de roltrap ga je links staan om de snelle mensen rechts in te laten halen etc. We dachten het helemaal te begrijpen, maar in Kyoto lijkt het allemaal niet zo nauw te steken of net anders te gaan. Hier moet je op de roltrap juist rechts gaan staan om de snelle mensen links in te laten halen en op straat weten we het echt niet meer. We doen maar wat, net als de rest.

Drinkautomaten

Op veel locatie op straat staat een drankautomaat waar je flesjes drinken uit kunt halen. We zien in Nederland z’n automaat niet lang heel blijven.

Bedanken

Bedank je netjes in het Japans, dan lijkt de Japanner in het gelid te springen en krijg je een aantal buigingen

Toiletpapier

Het toiletpapier is erg dun in Japan. De reden hiervoor is (denken wij) dat veel van de toiletten een douche hebben en dan hoef je jezelf alleen nog maar droog te deppen. Maar dat is op zich wel weer vreemd want te opzichte van de Douche toiletten in Nederland kom je hier zelden een droogfunctie tegen bij deze toiletten.

Gokken

Of ze groots gokken weten we niet wat ons wel opviel waren de velen automaten waar je tegen een klein bedrag kon gokken. Inhoudelijk weten we er niet zo veel van, maar op het oog lijkt het vergelijkbaar met een kraslot.

Restaurants

In de meeste restaurants vraag je de ober niet om de rekening, maar sta je op van tafel en loop je naar de kassier om te betalen.