Nara en de Rode poorten

Vandaag weer een volle dag om 7.45 vertrokken we richting station om vandaar uit de metro te nemen naar Kyoto en vandaar uit de trein naar Nara.

Nara is een stad die in 710 werd gesticht als Heijo (oord van vrede) op de Yamato-vlakte. De stad groeide uit tot een van de mooiste steden van Azie. Het werd een centrum van Boeddhisme en het Oostelijk eindpunt van de Zijderoute. Vele gebouwen hebben de tand des tijds door staan. De oude stad Ch’ang (China) stond model voor het ontwerp van Nara. In het Narapark (560 ha groot) staan vele tempels. Er leven ook hertjes. Men zegt dat zij de boodschapper van de goden zijn. Nou dan hebben die goden wel als boodschap dat ze erg hongerig zijn..

We bezochten eerst de Todaiji-tempel. Deze tempel, of eigenlijk tempelcomplex staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Het is een schatkamer en ook moet gezegd dat een aantal gebouwen voor ons wel oud zijn, maar toch een replica uit de 15^e eeuw. In de tempel staat een 16 meter hoge Boeddha.

Aansluitend bezoeken we de Kasuga Taisha schrijn. Volgens traditie werd deze iedere twintig jaar afgebroken en weer opgebouwd. Dat gebeurde z’n 60 keer. De toegangsweg naar dit heiligdom wordt geflankeerd door 3000 lantaarns, die door de mensen aan Kasuga zijn geschonken. Het moet een indrukwekkend gezicht zijn wanneer deze lantaarns worden ontstoken (febr en augustus) . Al hadden wij het visioen erbij van de borden op een stokje die je draaiende moest houden. Zodra lantaarn 3000 aangestoken is zal nummer 1 zijn uitgebrand. Een hele klus dus om deze allemaal tegelijk te laten branden.

We eten wat en besluiten het museum over te slaan en de trein te nemen naar Fushimi Inari. Zodra we het station uit lopen zien we al de eerste poorten van de Fushimi Inari Taisha. De schrijn van deze Taisha is één van de belangrijkste shinoïstische heiligdommen van Japan. Het is de oudste en ongetwijfeld meest bezochte schrijn van Japan. De 1000 Torii poorten (we hebben ze niet nageteld) die naar de top leiden zijn allemaal betaald met donaties van familie en/of bedrijven. In totaal beslaat het 4 kilometer aan paden en galerijen. Deze laan van rode poortjes (torrii) is een magisch tafereel. Het liefst zou je een deze galerij voor je zelf hebben om een mooie foto te maken en een goede indruk te krijgen, maar dat is helaas niet mogelijk omdat dit ook voor Japanners een bezienswaardigheid is. Ze maken continue foto’s van zichzelf. Heel apart meestal met mondkapje op. Fons grapte dan wel eens door met zijn vingers uit te tekenen dat ze wel moeten lachen voor de foto. Dat deden ze dan ook. Maar soms heb je toch geluk en tref je het dat ze net om de hoek zijn[e-1f60a]

We nemen de weg terug naar Kyoto en besluiten toch nog even een poging te doen om een Geisha te spotten. Eerst even wat eten daar in de buurt. Tja dat viel niet mee. Op een gegeven moment zaten we in een restaurant en ja ze hadden een Engelse kaart. De prijzen deden ons verkleuren. Het startmenu 100 euro, een glas wijn 11 euro. We hebben gezegd dat het ons laatste avond was en we dus meer zoveel Yens op zak hadden en zijn snel weer weggegaan. Uiteindelijk wisten we toch nog ergens wat eten te scoren, maar dat was niet van harte. Helaas lieten de Geisha’s zich ook vanavond niet zien. Rond 20:00 weer in het hotel. Het was weer een pittige dag

Wat ons opvalt

Een fooi geven in Japan is niet gebruikelijk. Sterker nog het wordt als beledigend ervaren. Verademend.