Feest

Vandaag de tweede feestdag van het Timkatfestival. Het is de dag dat de doop van Jezus in de Jordaan wordt herdacht. Zoals in ons vorig bericht stond speelt zich vandaag alles rond het zwembad af. Het zwembad is ongeveer een maand geleden gevuld met water. Om het zwembad staat een grote muur. De ceremonie start nadat de zon is omgekomen. Er wordt geen entree gevraagd en daarom is het belangrijk om op tijd aanwezig te zijn. Wat is op tijd? Nou erg vroeg kunnen we jullie zeggen. Rond de klok van 3 ('s nachts dus) waren we al op het feestterrein en daarmee waren we niet de eersten. Maar het had wel als gevolg dat we een prachtige zitplaats hadden op de tribune. De tribune is van houten palen gemaakt met heel veel ruimte tussen de palen in. Je moest dus goed uitkijken waar je loopt en vooral niets uit je handen laten vallen want dan ben je het kwijt. De hele nacht kwamen er vanuit het gebouwtje bij het zwembad al gebeden en gezangen. Wat er gezegd en gezongen werd konden wij uiteraard niet verstaan. Dus volgden we het schouwspel maar en gingen ook maar staan als de Ethiopiërs gingen staan.

Maar al snel was de tribune weer compleet gevuld. Om een uur of zeven werd het langzaam iets lichter en de ceremonie was dus in aantocht. Je zag nu pas hoeveel mensen inmiddels buiten de muren van het terrein stonden. Allemaal is feestelijk wit. Ongelofelijk veel. Zoals gezegd was de tribune gemaakt van palen en de structuur was open. Je kon daardoor onder de tribune door lopen. Hiervoor was ook gewaarschuwd omdat kwaadwillenden op die manier eventueel van onder af iets van je konden pikken. Ineens kwamen van onder de tribune uit een groep Ethiopiërs aanzetten. Ze kwamen dan uit bij de eerste rij en wilde dan alsnog een plaats veroveren. De soldaten sloegen deze keer letterlijk toe. Niet echt leuk allemaal.
Rond de klok van 8 begon dan de eindelijk de ceremonie. De bisschop en zijn kompanen arriveren. De druk van buitenaf neemt nog verder toe. Mensen klimmen nu over de muren van het terrein en in de bomen. Dit allemaal voor dat ene moment. Het signaal dat zij het zwembad in mogen duiken.
Er volgen nog wat gezangen en gebeden en een speech van de bisschop. Als een van de laatste handelingen houd de bisschop het kruis in het water waarmee hij het water wijd. Je ziet nu iedereen alvast de kleren uit doen. Het wachten nu is op het signaal dat de mensen het water in mogen. Dat signaal wordt gegeven wanneer de bisschop 3 brandende kaarsen in het zwembad gooit. Een van de Ethiopiërs die in de boom gekropen was bleek iets te ver door geklommen. Hij hing aan zijn onderbroek en hup daar viel hij, nog voor de laatste handeling was uitgevoerd het water in. We moesten er verschrikkelijk om lachen. De bewaking stond klaar om de man te pakken, maar deze was zo slim om naar het midden van het bad te zwemmen. De ceremonie ging door dus werden de kaarsen in het water gegooid en mochten de mensen allemaal het water in. Daarmee was de beste man ook gered want die was uiteraard niet meer te traceren.
We hadden verwacht dat de mensen met kleren en al in water zouden springen, maar dat was dus niet het geval. Ook dachten we dat het bad in korte tijd helemaal vol zou zijn met mensen. Het water was echter zeer koud en het bad voor de gemiddelde Ethiopiër te diep (2 meter). Het was dus een komen en gaan. Gondar ontplofte. Heel Ethiopië viert nu feest. Dit moment is waarschijnlijk het best te vergelijken met oud en nieuw. De wijze waarop men dit feest viert is waarschijnlijk het beste te vergelijken met de viering van het Europees voetbalkampioenschap van Nederland.

De ceremonie was voorbij. Later deze dag zou er opnieuw een processie volgen. Eigenlijk de omgekeerde weg van gisteren, want alle Arken des Verbonds moeten vanuit het zwembad weer terug naar de eigen kerk. Deze ceremonie zullen wij niet mee maken. Wij verlaten de tribune op weg naar een restaurantje voor een ontbijtje.
Dat was echter niet zo simpel gedaan als gezegd. We moesten hiervoor een soort brug over die eveneens van houten palen was gemaakt. Via deze brug die ca 5 meter breed was wilde heel veel mensen naar buiten, maar misschien nog wel meer juist ook naar binnen. Het was een getrek en geduw, kinderen zaten volledig knel en we hoorde de palen kraken. Maar alles bleef gelukkig overeind.

Ons ontbijtje was ook apart. Omelet met witte bonen in sambal en nog iets van groente. Voor ons westerlingen allemaal veel te scherp. Later kwam er nog roerei met honing bij, een aparte combinatie maar wel heel lekker. Bij het ontbijt kregen we een sapje in de kleuren van de Ethiopische vlag, geel, rood en groen. Mango, quave en avocadosoep, erg lekker met een beetje citroensap erover.

Aansluitend haalden we de mensen op in het hotel die niet naar de ceremonie geweest waren en gingen opwegen naar Bahir Dar. Omdat onze reis wat omgegooid is vanwege het festival hebben we in dit plaatsje minder tijd dan normaal. Daarom wordt besloten om een beetje door te rijden zodat we rond 15:00 in Bahir Dar kunnen zijn en daar nog een boot kunnen pakken naar het klooster Debra Maryam.
Onderweg komen we regelmatig processies tegen (het terug brengen van de Ark naar de kerk ) waardoor de bus niet door kan rijden of even een paar straatjes om moet. We vragen ons af waar deze mensen allemaal vandaan komen, Ook wordt doorgang van de bus een aantal keren belemmerd door feestende mensen. Het zijn vooral jongeren. Ze zwaaien met stokken en vragen geld voor de doorgang. Deze groepen zijn soms angstig groot en hoewel de Ethiopiërs helemaal niet boosaardig zijn voelt het toch niet prettig aan wanneer de bus omsingeld is en de mensen tegen de bus aan bonken. Je weet immers nooit of er ook nog drank in het spel is. Gelukkig is er ook steeds een agent in de buurt waarvoor men duidelijk ontzag heeft en komen we er steeds ongeschonden door heen.
We kunnen de tijd van 15:00 niet halen, maar na overleg met de botenbaas liggen er toch bootjes voor ons klaar. Het eiland ligt in het Tanameer. Het meer ligt op een hoogte van 1800 meter, is tientallen kilometers lang en breed en is tevens de oorsprong van Blauwe Nijl.
Het tochtje naar het eiland duurt een uur en is niet echt spectaculair. Volgens de boekjes zouden hier nijlpaarden en pelikanen leven, maar helaas komen wij ze vandaag niet tegen. Wanneer we niet zo laat waren geweest hadden we mogelijk wat dichter lang de wal gevaren en daardoor meer gezien.
We lopen over het pad naar boven. We zien allerlei onverlaten soevenirstalletjes staan. Er is duidelijk niet meer op bezoek gerekend. Op het eiland maken we nog net het laatste moment mee van de processie. De ark van deze kerk heeft een afstandje van 500 m in 3 uur afgelegd. Dat het zo lang duurde kwam door het kleedje dat steeds weer op en afgerold moest worden en het feit dat het pad heel steil omhoog loopt.
Er zijn mooie fresco's aanwezig die nog prachtig van kleur zijn. We kunnen helemaal rond lopen en de muur lijkt een beetje op een prentenboek. Dan wel een van bijbelse vertellingen. We lopen terug naar de boot en ziedaar de tam tam heeft gewerkt en op menig stalletje ligt nu koopwaar.
We varen weer terug naar het vaste land om na het avondeten doodmoe ons hotel op te zoeken.