Day after

Uiteraard heeft Fons een slechte nacht gehad na de gebeurtenissen van gisteren. Vandaag gaan we naar een nationaal park.
Na het ontbijt dat weer een redelijk chaos was gaan we naar de ingang om een chauffeur op te zoeken. Fons wordt opgewacht door een chauffeur die hem direct een hand en een schouder (dat is de vrienden begroeting in Ethiopië) geeft als teken "ik weet het".
Er is een nieuwe chauffeur bij gekomen en die zal ons naar het Senkele natuurreservaat brengen. Omdat we toch door de zure appel heen moeten besluit Fons maar direct de plaats naast de chauffeur in te nemen.
Op onze rit weer erg veel ezelwagens. Tjeetje wat rijden die gasten toch eng. Na een kwartier komen we langs de plek van het ongeluk van gisteren. Zowel de auto als de ezelwagen staan er nog. Ze worden bewaakt door een militair. Uiteraard stappen we nog even uit. Waar zijn de remsporen, waar was de auto geraakt? We maakten wat foto's en vervolgden onze weg naar het park. Het park dat we bezoeken staat vooral bekend om de Swaynes hartenbeesten. Zij danken hun naam aan het feit dat hun gewei de vorm heeft van een hart. Bij de ingang halen we de gids op en rijden het park in. Al snel zien we de eerste hartenbeesten. Wanneer ze ons horen zijn ze weer weg. Van een tweede groep maken we wat foto's. We komen ook wat wilde zwijnen tegen en vooral vogels.
Ook hier weer mensen met karren. Zij halen het gratis riet op waarmee ze hun dak bedekken. Het verbaasd ons dat ze ieder jaar het dak opnieuw bedekken. De gids verteld ons hierover het een en ander en neemt ons uiteindelijk mee naar een community.
Bij de community worden we hartelijk welkom geheten. We moeten absoluut plaats nemen op een in der haast aangesleepte krukjes. De dame die er woont verontschuldigd zich. Wanneer zij gasten verwacht dat maakt zij een soort welkomstpap. Ze wist niet dat wij kwamen en nu was de pot waar ze de welkomstpap in bewaard leeg. Het ronde huis biedt plaats aan het gezin en de veestapel. Een gemiddeld gezin bestaat in deze community uit 10 kinderen. De heer des huizes heeft 8 vrouwen en 70 kinderen en dus ook 8 huizen. De kinderen slapen samen op een verhoging boven het vee. Verder kunnen we weinig privé bezit ontdekken. Het houtvuur in het hutje brand. Dat geeft heel veel rook. De rook moet naar buiten door in gaatje in de wand van pakweg 15 centimeter. We vroegen hierna en de dame antwoordde "het kan er ook uit via de deur".
Onze ogen deden dan ook pijn van de walmen die in dit hutje circuleren. We snappen nu beter waarom dit jaarlijks vervangen wordt. We nemen met dank afscheid van de familie.

Op de terugweg konden we eindelijk onze potloden en pennen afgeven op een schooltje. De scholen zijn een tijdje dicht geweest (kerst etc) en gaan maandag weer open.
Gelukkig wist onze chauffeur dat een onderwijzeres op de route richting hotel naast een lagere school woonde. Het bleek een heel klein schooltje te zijn en dat was precies wat wij zochten. We overhandigde alles aan de onderwijzers, die opvallend genoeg bijna geen engels sprak.

De reisleider had weer een rondje gemaakt langs de ziekenhuizen en het politiebureau.
Twee slachtoffers bleken alweer naar huis te zijn (echt verbazend snel), het derde slachtoffer was van de sondevoeding af en maakte het ook goed. De chauffeur was erg aangeslagen en had inmiddels op het politiebureau gezelschap gekregen van zijn broer en een vriend. Zij zorgen ervoor dat hij eten krijgt (kennelijk moet de familie dit ook voor mensen doen die vastzitten op het politiebureau). Hoewel iedereen ervan overtuigd was dat hij aan het ongeluk geen schuld had moest hij toch blijven omdat er eerst bepaald moet worden welk bedrag hij als borg moet betalen.

Terug naar Addis
Vandaag vertrekken weer naar Addis. Het wordt een relaxed dag. De weg naar Addis is redelijk tot goed. Onderweg stoppen we voor een geweldig view point. Op deze plek aan het water zijn allemaal vogels te zien zoals de maraboes, lepelaars, de witte ibis , de kingfishmannetjes, de hamerkopvogels en zelfs Mozambique sijsjes.
Na de koffie rijden de door naar de lunchplaats om vervolgens door te gaan naar Addis. In de voorsteden van Addis is erg veel bedrijvigheid in de bouw. We vragen ons af of er een groot plan achter zit of dat men hier op dezelfde manier bouwt als Nederland na de oorlog deed. In het laatste geval zijn deze huizen waarschijnlijk een kort leven beschoren.
Tegen half vijf arriveren we bij ons hotel in Addis. Daar was paniek, want er waren geen kamers vrij. De reisleider had gisteren nog contact met het hotel gehad, maar naar nu bleek had het hotel een andere datum in haar boeking staan. Na wat gebel werd een alternatief gevonden.
Het was onze laatste rit met de chauffeurs. Zij werden dan ook even toegesproken en bedankt.

De laatste dag.
Vandaag dan echt de laatste dag en om deze niet helemaal te laten verpieteren brengen we een bezoek aan de kerk waar Haile Selassie en zijn vrouw in een tombe ligt en naar het archeologisch museum.
Daarna was er nog wat tijd over om te shoppen. We hebben wel wat rond gekeken, maar is erg druk in de stad. Rond drie uur zijn we weer in het hotel om de koffers in te pakken en ons voor te bereiden op ons vertrek naar koud Nederland. Om 6 uur moeten we verzamelen voor ons afscheidsdiner en daarna gaan we door naar het vliegveld van Addis. Ons vliegtuig vertrekt om 23.55 uur.