Dit wil je niet meemaken

Vandaag werd de groep in twee delen gesplitst. Inclusief de reisleider ging er een groep van zeven personen om zes uur op weg naar Bale Mountains. We reden daarom met 2 auto's. Fons zat in auto 2 met twee andere reisgenoten. Alle andere groepsleden, waaronder Mieke gaan pas om 9.30u weg en rijden direct naar Lake Awassa.

Rond 6:00 u is het nog donker en dan realiseer je je dat het in die omstandigheden voor een chauffeur in Afrika extra opletten is omdat je donkere mensen die donker gekleed zijn op een onverlichte weg mogelijk niet goed ziet. Op de weg bleek het al vroeg druk. Waarschijnlijk omdat er een markt in de buurt was. De weg was zoals gewoonlijk weer slecht. Maar rond 7 uur wordt het al lichter.
Het viel ons op dat er vandaag veel ezelwagens (platte karren die voort getrokken worden door een of meerdere ezels) op pad waren. Het blijkt dat wanneer de oogst, in dit geval de maisoogst geweest is de locals gratis de restjes mogen ophalen. We kwamen daarom regelmatig vol geladen ezelwagens tegen, maar uiteraard ook de lege wagens die nog geladen moesten worden. Na ruim 1,5 uur werd de weg iets beter waardoor we even wat meer vaart konden zetten. Met 80 kilometer lijk je hier al hard te rijden. Naast de weg was een brede grindweg waar mensen liepen maar ook ezelwagens reden. Er kwam een tegenligger aan, een wit bestelbusje en achter dit busje stak plotseling een ezelwagen over. Voor ons gevoel zat er tussen ons en de ezelwagen minder dan 20 meter, maar het bleek later dat het mogelijk iets meer geweest is. De chauffeur probeerde naar rechts uit te wijken, maar dat ging niet. Ook naar links bleek geen optie vanwege het tegemoet komende verkeer. Hij ging dan ook vol in de remmen. Ik zat achter de bestuurder en had mijn focus gericht op de ezelwagen. Konden we nog net op tijd tot stilstand komen? Nee, dat ging niet. We raakte de ezelwagen frontaal in de flank alsof deze op de weg was neergezet als barricade.
Er zaten 4 vrouwen op de kar en daarvan werden 3 vrouwen gelanceerd en vlogen door de lucht. De 4e persoon was degene die de ezelwagen bestuurde en die bleef ongedeerd. Mogelijk was ze er zelf al afgesprongen. Aan onze kant geen slachtoffers. Ik stapte direct de auto uit om te kijken wat ik kon doen. Eerst langs de slachtoffers. Hoe gaat het men hen? Leven zij nog?
Naast de auto bij achterste wiel lag een jong meisje. Zij had een hoofdwond en lag er bijna levensloos bij. Gelukkig zag ik aan haar de borstkas dat zij nog ademde. Iets verder lag een vrouw. Een van haar benen lag open. Op een vlak van ca 15 x 20 cm was geen huid meer te zien, maar alleen bot. Ook zij ademde nog. Vijftien meter van haar af lag een andere vrouw. De ogen open, maar geen enkele reactie. Ook hier bewoog de borstkas. Overal kwamen mensen vandaan. Ik liep telkens van slachtoffer naar slachtoffer zonder feitelijk iets te doen. Ondertussen even een schouder aanbieden aan een mede reiziger die stond te huilen. In de auto zat nog steeds mijn andere reisgenoot die op de plek naast de chauffeur zat en dus alles het duidelijkst gezien had. Hij staarde voor zich uit en zei "ik krijg dat beeld niet weg". Ik zat in de "regelmodus" maar wist gewoon even niet wat ik kon doen. Ik ben geen EHBO'er en spreek uiteraard de taal niet.
Een pick-up wagen (een auto die bestaat uit een cabine voor 2 personen met een open laadbakje) stond ineens achter onze auto, maar waar die ineens vandaan kwam was voor mij een raadsel. Men begon met gewonde mensen te slepen. Het beeld dat je zo vaak op de tv ziet in oorlogsgebieden waarbij een vader zijn kind in de armen heeft. Uiteraard geheel tegen de regels in, maar dit is Afrika. De slachtoffers werden een voor een in de pick-up wagen neergelegd. Een vreselijk gezicht. Een man in burger leek de organisatie opgepakt te hebben.
De eerste auto waarin onze reisleider zat met de overige bergbeklimmers arriveerden nu ook op de plek van het ongeval. Ik wilde nog niet weg van deze plek, maar de reisleider was resoluut. Het hotel waar de anderen (niet bergbeklimmers) vandaag heen gaan is op slechts 10 auto minuten vanaf de plek, ik laat jullie daar heen brengen. De burger die de organisatie leek op te pakken zag hoe emotioneel een aantal van ons er aan toe waren en wilde dat wij naar het ziekenhuis gingen of anders naar het politiebureau, maar de reisleider ging hier niet op in. Linda, een van de mede reizigers uit de eerste auto werd gevraagd met ons mee te gaan en ons zoveel mogelijk op te vangen. Iets dat ze voortreffelijk gedaan heeft.
We reageerden alledrie anders, hadden alle drie andere beelden op ons netvlies, maar het belangrijkste wat door ons hoofd spookte was : hoe is het met de slachtoffers? Zijn ze verzekerd etc etc. De reisleider informeerde via de telefoon Mieke met de mededeling dat we alle drie in shock waren. Mieke dacht "dat heb ik in al die veertig jaar nog niet meegemaakt, dus als Fons in een shock is, dan moet het wel heel erg zijn". In het hotel kregen we koffie en deelde we de ervaring met elkaar, niet een keer, twee keer, maar meerdere keren lieten we wat er gebeurd was de revue passeren. Het viel me op dat mijn medereizigers zo emotioneel waren en geneerde mij op dat moment een beetje dat ik nog steeds redelijk rationeel de situatie bekeek. Wel wilden we op dat moment alledrie het liefst direct naar huis. Geen optie uiteraard en ook niet verstandig.
De reisleider en overige bergwandelaars sloten zich ook bij ons aan en opnieuw werd alles besproken. Inmiddels was er contact geweest met het ziekenhuis en de eerste berichten gaven aan dat twee van de slachtoffers in ieder geval buiten levensgevaar waren.
Ik had inmiddels ook tijd gehad na te denken en was daardoor ook begonnen met de verwerking. Ik vroeg mezelf af waarom ik zelf niet de reisleider had gebeld en waarom ik steeds van slachtoffer naar slachtoffer was blijven lopen. Had ik niet gewoon een keuze moeten maken en bij een van de slachtoffers moeten gaat zitten.
We keken uit naar de komst van de andere reisgenoten en met name naar de echtgenoten of familieleden. Helaas hadden zij onderweg pech gehad en tevens had men om een voor mij onbegrijpelijke reden nog een souvenirstop gemaakt om wat mandjes te kopen.
Toen de overige reisgenoten (niet bergbeklimmers) arriveerden zaten wij aan een soort ouzo. Daar waren we wel aan toe.
In overleg met ons vertelde de reisleider aan iedereen wat er gebeurd was en hoe het vervolg er uit zou zien. Uiteraard waren en ook nog wat vragen. Mijn mede-passagiers leken nog niet zo te willen praten, maar ik juist wel. Ik merkte toen dat ook bij mij de emotie los kwam. Naar mijn idee heeft niemand van de club iets gemerkt. Alleen Mieke, die zat naast me en fluisterde "hou je zonnebril vandaag maar op".
Naast de slachtoffers wilden we uiteraard ook graag weten hoe het met onze chauffeur was. Deze was met de pick-up wagen meegegaan en zat voor zover ons bekend was inmiddels op het politiebureau.
De reisleider gaf aan dat hij met een van de andere chauffeurs naar het ziekenhuis zou gaan om te informeren hoe het met de slachtoffers was. De afspraak werd daarom gemaakt om het diner gezamenlijk te gebruiken in het hotel. Op die manier kon de reisleider iedereen gelijktijdig informeren. Bij het diner vertelde de reisleider dat alle slachtoffers goed verzekerd waren. Met de eerste 2 slachtoffers bleek het goed te gaan. In dit land is het de gewoonte dat de familie eten en drinken verzorgd voor het familielid dat in het ziekenhuis ligt. Namens de groep heeft hij wat geld aan de familie aangeboden. De familie was aangenaam verrast met dit aanbod, maar sloeg dit direct af. Zij gaven aan dat het derde slachtoffers dit mogelijk meer nodig zou hebben dan zij. Het derde slachtoffer lag in een ander ziekenhuis. Voor haar gezondheid werd het meest gevreesd, maar gelukkig bleek ook dit bij nader inzien mee te vallen. Haar familie nam de geste van de groep met dank aan. Het was hele opluchting.
De chauffeur zat nog vast op het politiebureau, maar omdat er geen dode is gevallen is de verwachting dat hij morgen of overmorgen naar huis mag.
Alle lof voor de reisleider die, ondanks zijn jonge leeftijd opnieuw liet zien voor dit vak in de wieg gelegd te zijn. Hij nam kordate beslissingen, hield het overzicht, ving de mensen op en regelde ondertussen de belangrijkste zaken.

Mijn hoofd zit nog vol spanning. Slaap heb ik niet, maar ga het nu toch maar proberen.