Ziekenhuis, poffertjes en erwtensoep

Antwoorden op de vragen

Lucy- we hebben geen schriftjes mee. Laatste keer hadden een doos pennen mee, daar hebben we mee lopen leuren. Uiteindelijk gingen ze retour mee naar huis.

Marijke- De Kloof moet je niet zien als eng maar als uitdaging.

Vandaag zijn we met het vliegtuig naar Jakarta gevlogen. En dat had nogal wat voeten in de aarde. Een paar weken geleden was er een aardverschuiving in Sumatra en een deel van Sumatra is gewoonweg verdwenen. Een deel van de weg van Bukittinggi naar het vliegveld in Padang is verdwenen. Hierbij zijn veel mensen overleden, maar ook een flink aantal zijn nog vermist. Wij moesten daarom een andere weg nemen en dat betekende dan ook een flinke omweg. Wij mochten dus om 05:00 verzamelen bij de bus en dat was wel erg vroeg.

Maar gelukkig waren we ruim op tijd bij het vliegveld om in te checken.

Wij zitten nu in het Mercure Hotel in Jakarta en het is een heel chique hotel, dus dat wordt 2 nachten genieten.

Vanavond hebben we gegeten in Café Batavia. Heel lekker allemaal en een zeer verrassende menukaart, hierop staan allemaal Hollandse gerechten zoals poffertjes, wafels, bitterballen en erwtensoep.

Een kort verslagje deze keer omdat we toch wel lang gereisd hebben.

Morgen gaan we Jakarta goed bekijken.

Nog even over ziektes. De nodige virussen waren door de groep en de eerste imodium pillen zijn alweer geslikt en ook hebben al drie mensen een tochtje naar het ziekenhuis moeten maken. Best veel op een groep van 17. Deels mogelijk voedselvergiftiging of de verandering van eten. Met een spuitje en wat pillen zijn ze er na een paar uur weer boven op. En Mieke viel over een drempel en dat leek veel op de situatie van Belgie. In België bleek er wat gebroken en konden we huiswaarts. Best even spannend dus. Een foto gaf ons duidelijkheid. Niets gebroken, maar er was wel een rekverband nodig en diverse medicijnen. Je zou zeggen duur grapje; eerste hulp, foto maken, verband en ook nog 4 soorten pillen. Al met al een rekening van nog geen 30 euro. Gelukkig zijn er altijd wel mensen in de groep die even meekijken naar de medicijnen. En op basis daarvan zijn er twee pillen opzij geschoven. Het doet nog pijn, ziet blauw, maar gaat goed. Het ziekenhuis lijkt niet op dat van Nederland. Mensen liggen op bedjes in open cabines. een arts achter een toonbank en wat hulp er om heen. Bijzonder was wel dat het hotel een eigen auto met chauffeur ter beschikking stelde en er ging ook een hotelmedewerker mee om als tolk de fungeren. En dat was geen overbodige luxe, want de artsen blijken de Engelse taal niet te spreken en dit was allemaal service van het hotel en geheel gratis.