Jogjakarta

Zoals jullie gisteren wel gelezen hebben was het een zware dag en we waren dan ook erg moe, vandaar dat we een nogal kort verslag hebben geschreven. Normaal gesproken beschrijven we alles zoveel mogelijk zodat we later alles zo kunnen kopiëren in ons fotoboek, maar de informatie was zoveel dat we thuis eerst het een en ander willen uitzoeken. En ook twijfelden we soms aan de uitleg van de gidsen, de gids bij de Prambanan tempel wist zelfs te verklaren dat Mata Hari getoond werd in de beelden op de tempel en hij maakte geen grap.

Vandaag hadden we een vrije dag in Jogjakarta. We begonnen dus met lekker uitslapen en dat lukt al snel als je gewend bent om steeds om 6 uur op te staan. Uiteindelijk zaten we toch al om 8 uur aan het ontbijt.

Ondanks dat Jogjakarta een grote miljoenenstad is was alles goed te bewandelen. Maar uiteindelijk hebben we toch zo'n 15km gewandeld en dat is best pittig.

Ons hotel ligt aan de Jalan Malioboro en dat is een bekende winkelstraat. Wij houden niet zo van winkelen, maar het is altijd leuk om te zien wat er allemaal voor winkels zijn en je hoeft immers niet naar binnen om een goede indruk te krijgen. Na een tijdje kwamen we bij het station en hier was wel een hele bijzondere spoorwegovergang. De weg was grotendeels afgesloten en alleen voetgangers mochten de oversteek maken. Auto's en brommers moesten dus omrijden.

Even later kwamen we bij Fort Vredenburg, weer een stukje Nederlandse geschiedenis. Maar het bleek even anders, er werd helemaal niets beschreven over de periode dat de Nederlanders het fort hadden opgericht en ook vrijwel niets over de 350 jaar kolonisatie door Nederland. Wel werd beschreven hoe het fort is gebruikt vanaf 1951. Toe waren de Nederlanders al vertrokken uit Indonesië. Heel bijzonder, dit hadden we niet verwacht.

Hierna kwamen we aan bij het museum Sonobudoyo, hier zijn in de avonduren dansvoorstellingen en hier hadden wij wel interesse in, maar helaas waren er geen voorstellingen op maandag. Dus door naar het volgende op ons lijstje, het Kraton oftewel het paleis van de sultan. Maar ook deze was helaas op maandag gesloten.

Op weg naar het waterkasteel liepen we tegen een marktje aan. Altijd leuk. Veel groeten, fruit en kruiden, maar ook vis en vlees. Er was geen koeling aanwezig en de vliegen hadden deze lekkernij al snel ontdekt. Het waterkasteel bleek pas open te gaan om 11:30 open en we waren er 10:30u. Over een uur dus. Gelukkig werden we aangesproken door iemand die vroeg of we interesse hadden om naar een batik galerie te gaan. Jazeker, ons plan was om in de middag op zoek te gaan naar een batik schilderij. Een prima manier om dit vrijgekomen uur door te brengen en wij lieten ons dus gewillig naar de galerie begeleiden. Nu weet je nooit waar je terechtkomt als je op zo'n uitnodiging ingaat, maar dit was gelukkig een goede galerie en we hebben ook een heel mooi batik schilderij gekocht wat prima in onze woonkamer past qua kleurstelling.

Hier na was het tijd om nu echt naar het waterkasteel te gaan en dat was flink zoeken, wat een doolhof van kleine straatjes. Maar het is gelukt. Het waterkasteel is een voormalig vorstelijk lusthof, interessant om te zien met een prachtige waterpartij in het midden. Bij het verlaten van het waterkasteel verdwaalden we weer in her doolhof van kleine straatjes en hierdoor zijn we helemaal vergeten om bij de ondergrondse moskee langs te gaan. Wel jammer, want hier waren we best nieuwsgierig naar.

Maar niet lang getreurd, we vonden weer een leuke batik galerie. Wel iets minder dan de vorige, maar we hebben toch een hele leuke batik gevonden voor in de slaapkamer.

Inmiddels is het tijd voor de lunch en we wandelen verder naar de Jalan Tirtodipuran waar leuke restaurantjes zitten en maar liefst 25 batik ateliers. We hebben lekker gegeten, maar waar die 25 batik ateliers zaten geen idee, we hebben ze niet gevonden. Maar we waren toch erg tevreden over vandaag.

En dus we namen een tuktuk terug naar het hotel. Maar de man vroeg ons of hij ons bij het station af mocht zetten, want anders moest hij helemaal omrijden en wij vonden dat prima. En op het moment dat wij voor de overgang stonden kwam er net een trein aan. Er klonk een sirene en een klein ijzeren hek (van 2 meter) werd automatisch gesloten. En heel langzaam en luid toeterend kwam de trein langs, het hek ging weer open en de voetgangers mochten we oversteken, heel bijzonder allemaal.

Om 3 uur waren we weer terug in het hotel en hebben we genoten van een rustige middag, ook wel eens lekker.